De meeste Linux-distributies ondersteunen standaard het reorganiseren van schijfruimte in drie partities tijdens het Linux-installatieproces:
- Wortel: Non-swap partitie waar het bestandssysteem naartoe gaat en vereist is om een Linux-systeem op te starten.
- Thuis: houdt gebruikers- en configuratiebestanden gescheiden van de besturingssysteembestanden.
- Ruil: Wanneer het systeem geen RAM meer heeft, verplaatst het besturingssysteem inactieve pagina’s van RAM naar deze partitie.
Hiervan zijn de home- en swappartities de afgelopen jaren controversiëler geworden.
Heeft u een aparte woningpartitie nodig?
Als je Ubuntu hebt geïnstalleerd en de standaardopties hebt gekozen tijdens het installeren van Ubuntu, heb je geen thuispartitie. Ubuntu maakt over het algemeen slechts twee partities: root en swap. De belangrijkste reden voor het hebben van een thuispartitie is om uw gebruikersbestanden en configuratiebestanden te scheiden van de besturingssysteembestanden. Door uw besturingssysteembestanden te scheiden van uw gebruikersbestanden, kunt u uw besturingssysteem upgraden zonder het risico te lopen uw foto’s, muziek, video’s en andere gegevens te verliezen. Andere redenen waarom het beter is om een aparte thuispartitie te maken:
- Later migreren naar een grote thuispartitie is veel eenvoudiger.
- Als u een zeer groot aantal kleine bestanden in uw thuismap opslaat, kan dit ook de algehele toegang tot de rootbestandssysteembestanden vertragen.
- Als de thuispartitie helemaal vol raakt, zal het bestandssysteem niet crashen.
- In het geval van een mislukte systeemupgrade blijven alle gegevens op uw thuispartitie veilig.
- Het opnieuw installeren van het besturingssysteem gaat veel sneller wanneer alle gegevensbestanden zich op een aparte thuispartitie bevinden.
- Sommige swap- en bestandssysteemgebieden, zoals tijdelijke bestanden of swapbestanden, worden vaak gebruikt. Het opslaan van de thuispartitie op een snelle SSD-schijf en het behouden van swap- en rootpartities op een standaardschijf kan de levensduur van uw SSD-schijf verlengen. Houd er echter rekening mee dat dit, afhankelijk van het gebruik, het systeem ook aanzienlijk kan vertragen, waardoor VEEL van het voordeel van een solid-state schijf wordt verpest, en de hele reden om er een in te zetten.
De standaard partitiestructuur van Ubuntu
Dus waarom geeft Ubuntu je standaard geen aparte thuispartitie? Ubuntu maakt een thuismap aan en onder de thuismap vindt u submappen voor muziek, foto’s en video’s. Al uw gebruikersspecifieke configuratiebestanden worden opgeslagen in uw thuismap. (Ze zijn standaard verborgen). Deze structuur komt overeen met de instellingen voor documenten en instellingen die al zo lang deel uitmaakt van Windows. Niet alle Linux-distributies gedragen zich op dezelfde manier en sommige bieden mogelijk geen consistent upgradepad. Sommige vereisen mogelijk dat u het besturingssysteem opnieuw installeert om naar een nieuwere versie te gaan. In dit geval is het handig om een thuispartitie te hebben, omdat u hierdoor niet al uw bestanden van de machine hoeft te kopiëren en daarna weer terug. Alleen omdat je een aparte thuispartitie hebt, wil dat nog niet zeggen dat je geen back-ups meer hoeft te maken. Elke partitie kan falen en het onderhouden van een back-up beschermt al uw belangrijke bestanden op de thuispartitie.
Hoe groot moet de thuispartitie zijn?
Als je van plan bent om slechts één Linux-distributie op je computer te installeren, dan kan je thuispartitie worden ingesteld op de grootte van je harde schijf minus de grootte van de rootpartitie en de grootte van de swappartitie. Als u bijvoorbeeld een harde schijf van 100 gigabyte gebruikt, maakt u een rootpartitie van 20 gigabyte voor het besturingssysteem en een swapbestand van 8 gigabyte. Deze toewijzing laat 72 gigabyte over voor een thuispartitie. Onthoud echter dat uw rootpartitie ook voldoende ruimte moet hebben voor alle programma’s die u van plan bent te installeren. Voor een thuissysteem met (webbrowser, muziekspeler, tekstverwerker) zou ~ 25-30 GB prima moeten zijn, maar met moderne schijven die relatief goedkoop zijn, waarom zou u 50-60 GB niet doen? Het is waarschijnlijk ook een goed idee om een swappartitie te hebben die ongeveer gelijk is aan de grootte van je RAM. Op deze manier weet je dat er ruimte is in de swappartitie voor zaken als het in slaapstand zetten van je computer. Als je Windows hebt geïnstalleerd en je dual-boott met Linux, dan kun je ervoor kiezen om iets anders te doen. Het is moeilijk om Linux-partities te lezen met Windows. Dienovereenkomstig is het maken van een enorme thuispartitie niet de juiste keuze. Maak in plaats daarvan een bescheiden thuispartitie voor het opslaan van configuratiebestanden (zeg maximaal 1 gigabyte). Maak vervolgens een FAT32-partitie voor de rest van de schijfruimte om muziek, foto’s, video’s en andere bestanden op te slaan. Deze FAT32-partitie is toegankelijk vanaf beide besturingssystemen.
Hoe zit het met dual-booting Linux met Linux?
Wanneer je meerdere Linux-distributies dual-boott, kun je één thuispartitie met elkaar delen als je een paar technische voorzieningen aanpast. De grootste? Softwareversies. Verschillende distributies gebruiken verschillende versies van belangrijke applicaties. Omdat gebruikersspecifieke configuratiebestanden naar de homedirectory schrijven, kan het gebruik van distributies met niet-gesynchroniseerde toepassingen leiden tot beschadiging van bestanden of tot het verlies ervan.
