Hypertext Transfer Protocol biedt een netwerkprotocolstandaard die webbrowsers en servers gebruiken om te communiceren. U ziet HTTP wanneer u een website bezoekt omdat het protocol in de URL voorkomt (bijvoorbeeld https://www.levensdraad.com). Dit protocol is vergelijkbaar met andere, zoals het protocol voor bestandsoverdracht, omdat het door een clientprogramma wordt gebruikt om bestanden van een externe server op te vragen. In het geval van HTTP vraagt een webbrowser HTML-bestanden op bij een webserver, die vervolgens in de browser worden weergegeven met tekst, afbeeldingen, hyperlinks en gerelateerde middelen. Omdat browsers communiceren via HTTP, kunt u het protocol meestal van een URL verwijderen wanneer u het in de adresbalk van de browser typt.
Geschiedenis van HTTP
Tim Berners-Lee creëerde de eerste HTTP-standaard in het begin van de jaren negentig als onderdeel van zijn werk bij het definiëren van het oorspronkelijke World Wide Web. Drie primaire versies werden ingezet in de jaren 1990:
- HTTP 0.9: Ondersteuning van standaard hypertext-documenten.
- HTTP 1.0: Extensies om rijke websites te ondersteunen.
- HTTP 1.1: Ontwikkeld om prestatiebeperkingen van HTTP 1.0 aan te pakken, gespecificeerd in Internet RFC 2068.
De nieuwste versie, HTTP 2.0, werd in 2015 een goedgekeurde standaard. Deze blijft achterwaarts compatibel met HTTP 1.1, maar biedt extra prestatieverbeteringen. Hoewel standaard HTTP het verkeer dat via een netwerk wordt verzonden niet versleutelt, voegt de HTTPS-standaard codering toe aan HTTP door middel van Secure Sockets Layer of, later, Transport Layer Security.
Hoe HTTP werkt
HTTP is een applicatielaagprotocol dat bovenop TCP is gebouwd en een client-servercommunicatiemodel gebruikt. HTTP-clients en -servers communiceren via verzoek- en antwoordberichten. De drie belangrijkste typen HTTP-berichten zijn GET, POST en HEAD.
- HTTP GET: Berichten die naar een server worden verzonden, bevatten alleen een URL. Nul of meer optionele gegevensparameters kunnen aan het einde van de URL worden toegevoegd. De server verwerkt het optionele gegevensgedeelte van de URL, indien aanwezig, en stuurt het resultaat (een webpagina of element van een webpagina) terug naar de browser.
- HTTP-POST: Berichten plaatsen optionele gegevensparameters in de hoofdtekst van het verzoekbericht in plaats van ze aan het einde van de URL toe te voegen.
- HTTP-KOP: Verzoeken werken hetzelfde als GET-verzoeken. In plaats van te antwoorden met de volledige inhoud van de URL, stuurt de server alleen de header-informatie terug (vervat in de HTML-sectie).
De browser start de communicatie met een HTTP-server door een TCP-verbinding met de server tot stand te brengen. Webbrowsing-sessies gebruiken standaard serverpoort 80, hoewel soms andere poorten zoals 8080 worden gebruikt. Nadat een sessie tot stand is gebracht, activeert u het verzenden en ontvangen van HTTP-berichten door de webpagina te bezoeken. HTTP is wat a . wordt genoemd staatloos systeem. Dit betekent dat, in tegenstelling tot andere protocollen voor bestandsoverdracht, zoals FTP, de HTTP-verbinding wordt verbroken nadat het verzoek is voltooid. Dus nadat uw webbrowser het verzoek heeft verzonden en de server reageert met de pagina, wordt de verbinding verbroken.
Problemen met HTTP oplossen
Berichten die via HTTP worden verzonden, kunnen om verschillende redenen mislukken:
- Gebruikersfout.
- Storing in de webbrowser of webserver.
- Fouten bij het maken van webpagina’s.
- Tijdelijke netwerkstoringen.
Wanneer deze fouten optreden, legt het protocol de oorzaak van de fout vast en rapporteert een foutcode aan de browser, een HTTP-statusregel/-code genoemd. Fouten beginnen met een bepaald nummer om aan te geven wat voor soort fout het is. Fouten met een foutcode die begint met een vier geven bijvoorbeeld aan dat het verzoek om de pagina niet goed kan worden voltooid of dat het verzoek de onjuiste syntaxis bevat. 404-fouten betekenen bijvoorbeeld dat een webpagina niet kan worden gevonden; sommige websites bieden zelfs leuke aangepaste 404-foutpagina’s.