In computernetwerken stelt de infrastructuurmodus een netwerk in staat om apparaten met elkaar te verbinden, hetzij via een bekabelde of draadloze verbinding, met behulp van een toegangspunt zoals een router. Deze centralisatie onderscheidt de infrastructuurmodus van de ad-hocmodus.
Netwerkvereisten infrastructuurmodus
Voor het opzetten van een netwerk in infrastructuurmodus is ten minste één draadloos toegangspunt (AP) vereist. Het toegangspunt en de clients moeten worden geconfigureerd om dezelfde netwerknaam te gebruiken. Het toegangspunt is bekabeld met het bekabelde netwerk om draadloze clients toegang te geven tot bronnen zoals internet, printers en sommige randapparatuur. AP’s kunnen aan dit netwerk worden toegevoegd om het bereik van de infrastructuur te vergroten en meer draadloze clients te ondersteunen. Thuisnetwerken met draadloze routers ondersteunen automatisch de infrastructuurmodus; dit soort apparaten bevatten ingebouwde AP’s.
Infrastructuur versus ad-hocmodus
In vergelijking met ad-hoc draadloze netwerken biedt de infrastructuurmodus de voordelen van schaal, gecentraliseerd beveiligingsbeheer en een groter bereik. Draadloze apparaten kunnen verbinding maken met bronnen op een bekabeld lokaal netwerk (LAN), wat gebruikelijk is in zakelijke omgevingen. Er kunnen meer toegangspunten worden toegevoegd om de congestie te verbeteren en het bereik van het netwerk te vergroten. Het nadeel van draadloze netwerken in infrastructuurmodus zijn de extra kosten van AP-hardware. Ad-hocnetwerken maken op een peer-to-peer (P2P) manier verbinding met apparaten, zodat alleen de apparaten zelf nodig zijn. Er zijn geen toegangspunten of routers nodig om twee of meer apparaten met elkaar te verbinden. Kortom, de infrastructuurmodus is typisch voor langdurige of permanente implementaties van een netwerk. Huizen, scholen en bedrijven gebruiken meestal niet de P2P-verbindingen die in ad-hocmodus worden gebruikt, omdat ze te gedecentraliseerd zijn om in die situaties zinvol te zijn. Ad-hocnetwerken bestaan meestal op kortstondige momenten waarop sommige apparaten bestanden moeten delen, maar te ver van een netwerk zijn om te werken. Een kleine operatiekamer in een ziekenhuis kan een ad-hocnetwerk configureren zodat sommige draadloze apparaten met elkaar kunnen communiceren, maar ze zijn allemaal nog steeds losgekoppeld van dat netwerk en de bestanden zijn ontoegankelijk. Als er echter maar een paar apparaten met elkaar moeten communiceren, werkt een ad-hocnetwerk prima. Een beperking van ad-hocnetwerken is dat de hardware op een gegeven moment het verkeer niet meer kan verwerken. Dat maakt de infrastructuurmodus noodzakelijk. Veel wifi-apparaten werken alleen in de infrastructuurmodus. Deze omvatten draadloze printers, Google Chromecast en sommige Android-apparaten. Stel in die omstandigheden de infrastructuurmodus in om die apparaten in te schakelen; de apparaten zelf moeten verbinding maken via een toegangspunt.
