De mknod commando maakt het speciale apparaatbestand in Linux dat het besturingssysteem gebruikt om te communiceren met hardware.
Linux-apparaatbestanden
In Linux presenteert alles, zelfs hardware, zich als een bestand aan het besturingssysteem. Normaal gesproken maakt Linux automatisch een bestand wanneer het besturingssysteem een nieuw apparaat herkent. Wanneer u bijvoorbeeld een USB-station plaatst, koppelt Linux het USB-station aan en stelt het voor als een nieuw apparaatbestand. De meeste apparaatbestanden bevinden zich in de /dev hiërarchie van het rootbestandssysteem.
Het ‘mknod’-commando
Meestal hoeft u het nooit te gebruiken mknod. Het primaire doel is om een bestand te maken dat door de Linux-kernel wordt herkend als een apparaat. De opdracht heeft de volgende syntaxis en opties: mknod [option] naam type [major minor]
Opties zijn onder meer:
- -m: bits voor bestandspermissie instellen op modus in plaats van umask.
- -Z: Stel de SELinux beveiligingscontext in op het standaard type.
De naam argument staat voor de naam van het apparaat. De type is ofwel b (voor een speciaal blokbestand), c of jij (voor een niet-gebufferd bestand), of p (maak een first-in/first-out bestandspijp). De opties voor majoor en minderjarig zijn nummers die het type apparaat identificeren. De lijst met deze apparaatnummers is specifiek voor de kernel; om ze te identificeren, moet je de documentatie voor je specifieke distributie raadplegen en kernel vrijgeven. Een voorbeeld van mknod is: mknod /dev/fc1 b 1 2
In dit geval maakt de opdracht een apparaatbestand aan met de naam /dev/fc1 dat is een blokapparaat van hoofdapparaat nummer 1 en klein apparaat nummer 2.
