Vanaf het begin had de Wii U te lijden van zwakke verkopen en een gebrek aan bewustzijn bij de consument. Sommigen gaven de console zelf de schuld, maar zelfs als men het erover eens is dat de Wii U niet de “beste” console is, zijn consumenten geen logische entiteiten die gedetailleerde lijsten van Wii U-specificaties en functies maken en vervolgens de “beste” keuze maken. Consumenten krijgen iets omdat ze het willen, en verkoop is de kunst om consumenten te laten geloven dat ze iets echt nodig hebben. De moeilijkheden van de Wii U waren niet, zoals sommigen beweerden, dat de naam stom was of dat de console te zwak was; het probleem was dat Nintendo een vreselijke verkoopopdracht deed. Hier is een blik op 7 manieren waarop het bedrijf hun verkooppraatje heeft verpest.
Niet leren van de 3DS
Nintendo, na te hebben beloofd dat het niet dezelfde fouten zou maken als met de 3DS, waarvoor een prijsverlaging en een infusie van games nodig waren om de vroege lethargische verkoop te boven te komen, maakte veel van diezelfde fouten met de Wii U. De les van de 3DS was dat een console een gestage stroom van hoogwaardige games en een geweldige prijs nodig heeft. Het is niet bekend wat Nintendo dacht te hebben geleerd van de 3DS, maar dat was het niet.
Slechte advertenties
We weten niet waarom de advertenties voor de Wii U zo verschrikkelijk waren. Nintendo begreep ooit hoe een goede advertentie eruit moet zien. Deze advertentie voor de Wii is leuk, trekt je aandacht en stelt duidelijk dat de Wii is ontworpen om alle demografische groepen aan te spreken en alle genres te ondersteunen. Niets dat Nintendo voor de Wii U uitbracht, kwam in de buurt. In het eerste jaar dook een meer opwindende visie op de Wii U op in deze door fans bewerkte verzameling game-promoclips. Op de een of andere manier had een willekeurige man op YouTube een betere visie op de console dan het miljardenbedrijf dat het heeft ontworpen?
Niet genoeg advertenties
Zelfs slechte advertenties kunnen enig effect hebben door het gebruik van geestdodende herhalingen, maar Nintendo vermeed het soort algemene reclame dat hen enig goed zou kunnen doen. De console was zo weinig geadverteerd dat zelfs veel kerngamers niet wisten dat Nintendo meer dan een jaar na de release een nieuwe console had. Sommigen nog steeds niet. Sommige mensen hebben gesuggereerd dat Nintendo niet te veel in advertenties heeft geïnvesteerd, omdat het speltekort betekende dat er niet veel te adverteren was. Maar hoe triest is het als je verklaring voor je slechte prestaties op het ene gebied de schuld is van je slechte prestaties elders.
Onhandige ondersteuning van derden
Jarenlang hebben Nintendo-thuisconsoles de ondersteuning van derden van hun concurrenten ontbeerd, grotendeels vanwege de perceptie dat alleen Nintendo’s eigen games ooit volledig slagen op hun systemen. Het is een situatie die het bedrijf erop aandrong dat ze zouden veranderen met de Wii U. Helaas werd de eerste ondersteuning door derden voornamelijk vertegenwoordigd door een aantal jaar oude poorten. EA, dat aanvankelijk weinig moeite deed, gaf het vrijwel onmiddellijk op. Ubisoft bleef langer bij de console, maar uiteindelijk was iedereen weg. Toegegeven, er is maar zo veel dat je kunt doen om andere bedrijven ertoe te brengen je te steunen, maar de vraag is, heeft Nintendo alles gedaan wat ze konden? Aangezien het bedrijf slecht verkocht aan consumenten, is het niet onredelijk om te geloven dat ze even ondoeltreffend waren in het verkopen aan uitgevers.
Te veel vertrouwen op mond-tot-mondreclame
Als je vroege interviews met Nintendo’s topfans las, zag je dat ze de vurige hoop uitdrukten dat vroege Wii U-gebruikers hun vrienden ermee zouden verkopen. Dit is misschien de reden waarom hun reclamecampagne zo slecht is geweest; ze dachten dat mensen, net als bij de Wii, hun vrienden zouden uitnodigen om te spelen en dit zou het systeem verkopen. Dit was misschien een beter plan geweest als de Wii U zoiets direct meeslepends had als Wii Sports, en het is jammer dat ze zich niet aan hun plan hebben gehouden om een paar minigames vooraf te installeren die de speciale functies van de console lieten zien. Als u verwacht dat uw klanten uw verkoopteam zijn, moet u ze iets te verkopen geven.
Niet laten zien waarom consumenten de Wii U nodig hebben
Als er een nieuwe console uitkomt, hebben mensen een duidelijke reden nodig om er een te kopen. Met de Wii heb je hem gekocht vanwege zijn innovatieve, intuïtieve controller. De PS3 en 360 verkochten op hun superieure pk’s. Met de Wii U kwam Nintendo met een product waarvan de aantrekkingskracht niet gemakkelijk te verklaren was. De controller was niet zo eenvoudig dat je oma hem kon gebruiken en de graphics van de console liepen een stap achter op de komende consoles van Microsoft en Sony. Dit bleef alleen over, “koop het omdat er Nintendo-games op staan.” Maar als dat het enige verkoopargument is, waarom dan een dure controller toevoegen? We weten niet hoe we mensen op de gamepad moeten verkopen. We vinden het erg leuk, maar we kunnen geen boodschap bedenken die zo goed is als ‘intuïtieve controller’ of ‘superieure graphics’. Blijkbaar kon Nintendo dat ook niet, en na al hun jaren van werken aan de console, suggereert hun onvermogen om een sterk verkoopargument te bedenken dat ze een andere richting hadden moeten inslaan.
Te weinig Nintendo-spellen
Wat verkoopt Nintendo-consoles? Voornamelijk Nintendo-spellen. Het is dus niet verwonderlijk dat het grootste ding dat de Wii U tegenhield, een gebrek was aan gametitels die het systeem verkopen. Bijna elke game die ze aankondigden voor de begindagen van de Wii U zag de verwachte lanceringsdatum vele maanden verschuiven (je zou denken dat Nintendo na al die jaren zou weten hoe lang het duurt om een game te maken), waardoor Wii U-bezitters met een gebrek aan opties. De kwaliteit van Nintendo’s eerste Wii U-releases was enigszins ongeïnspireerd; ze hadden het eerste jaar niets dat zoveel opwinding voor de console opleverde als dat van Capcom Monster Hunter 3 Ultimate. In de loop der jaren heeft de Wii U een solide bibliotheek met geweldige games opgebouwd. Maar het duurde veel te lang om daar te komen.
