Belangrijkste leerpunten
- De Digital Services Act zou sommige, maar niet alle, gerichte advertenties verbieden.
- De wetgeving richt zich ook op haatzaaien en namaakgoederen.
- Het Europees Parlement heeft tot nu toe alleen een conceptwetsvoorstel goedgekeurd.
Het Europees Parlement heeft een wetsontwerp goedgekeurd om gerichte advertenties te verbieden, maar het is niet zo geweldig als het klinkt. De Digital Services Act (DSA) beperkt het gebruik van bepaalde gevoelige informatie voor advertentietargeting. Het stelt gebruikers ook in staat zich af te melden voor tracking en kan platforms zoals Facebook en Twitter dwingen om illegale inhoud, haatzaaiende uitlatingen en meer te verwijderen. Het ontwerp werd goedgekeurd met 530 stemmen voor, 78 tegen en 80 onthoudingen, wat zo dicht bij een aardverschuiving is als je zou kunnen hopen. Marketingexperts en academici zeggen echter dat de voorgestelde wetten te ver gaan, en niet ver genoeg. “De Digital Services Act, die in 2020 van start is gegaan, verbiedt gerichte advertenties niet ronduit. Het verbiedt wel advertentietargeting op basis van ‘gevoelige’ gegevens zoals seksuele geaardheid, religie en ras,” Matt Voda, CEO van online marketingbedrijf OptiMine , vertelde Lifewire via e-mail. “Het is dus een belangrijke privacystap, maar gaat alleen zo ver vanuit een tracking- en targetingperspectief.”
Slechte advertenties
De advertentie-industrie gebruikt al jaren surveillance-advertenties en lijkt het recht te hebben om door te gaan, maar dat betekent niet dat het zou moeten. Technologie-expert John Gruber vergelijkt de bezwaren van de advertentie-industrie met “pandjeshuizen die een rechtszaak aanspannen om te voorkomen dat de politie hard optreedt tegen een golf van inbraken.” Maar het tij keert eindelijk. Deze wetgeving is een begin bij het beheersen van de invasieve praktijken van advertentiebedrijven zoals Google en Facebook, en het uitoefenen van enige controle over wat sociale netwerken kunnen publiceren. Op dit moment doen deze grotendeels in de VS gevestigde bedrijven wat ze willen, waar ook ter wereld, en negeren ze grotendeels de gevolgen. Zelfs een boete van een miljard dollar is niet erg voor deze kolossen. De Digital Services Act, die in 2020 is ingevoerd, verbiedt gerichte advertenties niet ronduit. Door zelf achter de technologie voor advertentietargeting aan te gaan, zou Europa deze privacy-vijandige praktijken bij de wortel kunnen afsnijden. Dat is in ieder geval de theorie. “Als u van mening bent dat ‘privacy’ ook het blokkeren van advertenties omvat die zijn gericht op het volgen van online gedrag, interesses of andere online activiteiten van consumenten, voorkomt de DSA dat allemaal niet”, zegt Voda. “Als u bijvoorbeeld online informatie bladert over ‘van baan wisselen’ en u vervolgens gerichte advertenties op uw bedrijfslaptop te zien krijgt over ‘van baan wisselen’, zou deze privé (en zeer gevoelige) informatie en advertentietargeting nog steeds een eerlijk spel zijn onder deze nieuwe regels.”
Te ver, maar niet ver genoeg
Het is duidelijk dat we wetgeving nodig hebben om de grote technologie aan het lijntje te houden in plaats van de alles-kan-in-de-naam-van-innovatie-houding tot nu toe. Het moeilijkste is om het te doen. Het bereik van deze bedrijven is zo groot dat lokale wetten vaak wegglippen. In plaats van een reeks kleinere, meer gerichte wetten, probeert de DSA te veel in één keer op te lossen en leidt dit tot verwarrende dingen. “Het probleem, en waar technologiebedrijven tegen zullen proberen te vechten, is dat regeringen zich meer gedragen als zagen dan scalpels,” vertelde Andrew Selepak, een professor in sociale media aan de Universiteit van Florida, via e-mail aan Lifewire. “We hebben meer technische regelgeving nodig, maar het voorgestelde wetsvoorstel is te breed”, vervolgde Selepak. “Het voorgestelde wetsvoorstel zou voorkomen dat technologiebedrijven gevoelige informatie zoals seksuele geaardheid of religie gebruiken voor gerichte advertenties. Maar dit zou kunnen betekenen dat groepen zoals Catholic Charities geen advertenties kunnen maken die gericht zijn op katholieke parochianen, of dat GLADD geen gerichte advertenties zou kunnen gebruiken om jongeren te bereiken. mensen om hulp te bieden.” Wanneer men dieper ingaat op de voorstellen van het wetsvoorstel, begint het er een beetje onsamenhangend uit te zien. Waarom worden bijvoorbeeld gerichte advertenties op één hoop gegooid met controles op aanzetten tot haat? Het is bijna alsof wetgevers big tech beschouwen als een enkel probleem in plaats van vele problemen die alle aspecten van het leven doordringen. “De voorgestelde wet zou technologiebedrijven ook verplichten om haatzaaiende uitlatingen te verwijderen”, zegt Selepak. “Maar wie zou bepalen wat haatspraak is? De technologiebedrijven? Individuele landen? Het Europees Parlement? Zou haatspraak worden beperkt door lokale wetten, waardoor verschillende inhoud in verschillende landen wordt toegestaan, of moeten de technologiebedrijven zich houden aan de strengste haatspraak wetten waar ook ter wereld?” Er zijn nog veel vragen te beantwoorden voordat het wetsvoorstel wet wordt, maar dit is in ieder geval een begin. En een behoorlijk goede ook.
