Belangrijkste leerpunten
- In de nasleep van het succes van 2017 NieR: Automaten, uitgever Square Enix geeft zijn voorganger nog een kans op succes… maar er waren een paar goede redenen waarom NieR ging de eerste keer niet van start.
- Deze game wordt waarschijnlijk het meest interessant voor serieuze gamers met een geschiedenis achter zich.
- Het is echter nog steeds vreemd spookachtig, vooral als je door kunt gaan naar de achterste helft.
NieR: Replicant ver.1.22474487139 (het is de vierkantswortel van 1.5; dit is math snark) is de geremasterde versie van NieR, een cult-favoriet actie-RPG uit 2010. Het verhoogt de productiewaarden, voegt meer speurtochten toe en vervangt een heleboel inhoud die uit de oorspronkelijke release moest worden geknipt. Het is de best mogelijke versie van zichzelf, gemaakt onder de creatieve leiding van Yoko Taro, een van de beroemdste excentriekelingen van de moderne videogames.
Replicant begint op een heel laag kookpunt, als het meest algemene mogelijke voorbeeld van zijn genre en stijl. Het zorgt ervoor dat je bepaalde verwachtingen hebt, over het plot, de wereld en zelfs de basismechanica, zodat het ze effectiever kan ondermijnen. Als gevolg hiervan weet ik eerlijk gezegd niet zeker hoe goed de game werkt als je geen door de wol geverfde game-nerd bent. Ik vermoed dat een nieuweling er van af zou stuiteren, vooral omdat de eerste paar uur echt saai zijn.
Het is weer het einde van de wereld
Om het zo verwarrend mogelijk te maken, Replicant is een remake van een versie van NieR die buiten Japan niet beschikbaar was. Het originele spel werd in twee edities geleverd, Gestalt en replicant, naar verluidt omdat de ontwikkelaars dachten dat een oudere hoofdrolspeler aantrekkelijker zou zijn voor een wereldwijd publiek. In Gestalt, wat is de enige NieR Amerikanen kregen tot nu toe, je speelt als een man van middelbare leeftijd met een ziekelijke dochter; in replicant, welke de remake van 2021 is gebaseerd op, je bent een tiener met een ziekelijk jonger zusje.
Hoe dan ook, NieR is een spin-off van het vijfde einde van de game uit 2003 Drakengard. Het laatste gevecht in een fantasiewereldoorlog sloeg over in het moderne Tokio, wat een magische nucleaire winter veroorzaakte. Eeuwen later woont je hoofdpersoon in een klein dorp en verdient hij de kost door klusjes te doen voor zijn buren. Om je zus te genezen van een vreemde ziekte, sluit je een deal met een gesproken boek om de kracht te krijgen om het artefact te vernietigen dat de bron van die ziekte zou kunnen zijn. de haak van ReplicantDe kern van de gameplay is een mix van snel bewegende melee-gevechten en een arcade-shooter. Zodra je je boekmaatje hebt gevonden, vliegt hij over je schouder en kan hij onafhankelijk van je personage worden bestuurd, een stroom kogels afvuren of zich opladen om grote kernwapens op afstand af te leveren. Het heeft iets van dat God van de oorlog energie, waar standaardvijanden er niet zijn om je te bedreigen, maar om gestyled te worden. Er zijn een paar moeilijke delen, maar Replicant op normale moeilijkheidsgraad voelt veel meer over zijn verhaal dan enige vorm van uitdaging.
Stop me als je deze hebt gehoord
NieR kreeg een ruwe ontvangst in 2010, maar bereikte uiteindelijk een cultstatus. Dat leidde tot een indirect vervolg, 2017 automaten, wat een verrassingshit was, en daarom hebben we de Replicant opnieuw maken. In 2021 vind ik het moeilijk om de remade te zien Replicant zoveel meer dan automatenhet ruwe ontwerp. De brede slagen zijn er, zoals het hybride vechtsysteem en de algemene vloeiendheid van zijn gevechten, maar het voelt niet vereist naast het vervolg.
Dat wil niet zeggen dat het tijdverspilling is. Replicant’s openingstijden zijn waarschijnlijk de grootste fout. Het bouwt het dorp van je personage op als deze landelijke oase in een wereld die op instorten staat, maar doet dit door het te vullen met ophaalopdrachten en gezichtsloze mensen. Het voelt als een kurkdroge parodie op de startgebieden in honderd Japanse RPG’s, waar je net genoeg een kijkje krijgt in de aangename geboorteplaats van je personage, zodat het je kan schelen wanneer het wordt opgeblazen. In Replicant, zijn saaie karakterloosheid grenst aan een grap, zo eerlijk gespeeld dat ik niet zeker weet of het een grapje is of niet. Als het eenmaal op snelheid is, Replicant wordt interessant, met een duister gevoel voor humor en verwrongen gevoeligheden. Er is een vrij typisch soort JRPG-setting en plot voor nodig – een post-apocalyptische zoektocht om een geliefde te redden – en zet hem ondersteboven, zijwaarts en op zijn kop, en schiet hem dan uit een luchtsluis. Dat gaat echter terug naar het eerdere punt, over zijn doelgroep. Als de credits rollen, Nier: Replicant komt over als niets anders dan een inside joke van 20 uur voor hobbyveteranen. Dat is een getuigenis of een waarschuwing, afhankelijk van waar je vandaan komt.
