Belangrijkste leerpunten
- Resident Evil Village is het achtste hoofdartikel in de serie die 25 jaar geleden het survival-horrorgenre definieerde.
- Dorp is een direct vervolg op 2017 Resident Evil 7, maar je hoeft de laatste game niet te hebben getrotseerd om te genieten van deze spannende horror-ravotten.
- Het behoudt de protagonist en het first-person perspectief van de vorige inzending, maar vertegenwoordigt een belangrijke afwijking in het tempo en de gameplay.
Een winterverhaal
Dorp pikt het verhaal op van Ethan Winters, de doorsnee-hoofdrolspeler van het vorige deel, maar je hoeft de laatste game niet te hebben getrotseerd om te genieten van het nieuwste angstaanjagende avontuur van de ongelukkige held. Degenen die het hebben overleefd Resident Evil 7—en hopen op meer van hetzelfde—misschien teleurgesteld in Dorp’s vertrek van de formule van zijn voorganger. Gezien het succes van 7, een inzending die in wezen de 25-jarige franchise opnieuw opstartte, hadden de makers gemakkelijk een vervolg kunnen bellen, een dik salaris kunnen innen en het een dag kunnen noemen. Echter, Dorp is veel ambitieuzer dan dat en neemt het angstaanjagende verhaal van Winter in wild onverwachte richtingen. Afzien van de langzame schrik van 7, Dorp is veel meer als een nagelbijtende achtbaanrit, waarbij een grotere verscheidenheid aan soorten vijanden en gameplay-stijlen wordt gecombineerd tot een bochtige reis die echt niet direct kan worden vergeleken met wat eraan voorafging. Het resultaat is een zit-van-de-broek-ervaring die niet altijd eng is, maar die je zelden laat ontspannen.
Het eerste uur of zo biedt een perfecte weergave van zijn ademloze tempo. Na een korte (optionele) samenvatting van de laatste wedstrijd en een tragische gebeurtenis die begint Dorp’s verhaal in beweging is, bevindt u zich in het titulaire, gruwelijke gehucht. Een beetje vooruit, en je vecht tegen roedels met tanden, probeert wanhopig uit een brandend gebouw te ontsnappen en sleept je huid door een Running Man-achtige handschoen van martelwerktuigen. De halsbrekende cadans vertraagt aanzienlijk wanneer je een uitgestrekt, weelderig kasteel betreedt, waar de actie-zware capriolen worden ingeruild voor meer opzettelijke verkenning en het oplossen van puzzels. Natuurlijk wordt de rustigere sfeer van de setting vaak onderbroken door een bijna drie meter lange vrouwelijke vampier en haar trio bloeddorstige dochters, zodat je hartslag hoger blijft dan de door de dokter aanbevolen niveaus.
Survival-horror geëvolueerd
Dit soort grillige tempo kan in de loop van een hele game oud worden, maar Dorp omzeilt slim deze potentiële valkuil met een briljante structuur die zich een paar uur later begint te openbaren.
Net als het centrale punt in een themapark, dient het dorp als een soort knooppunt dat leidt naar andere themalanden. Hoewel alle gebieden organisch met elkaar verbonden zijn, heeft elk zijn eigen uiterlijk en gevoel, vijanden, eindbazen en, belangrijker nog, gameplayfocus. Naarmate deze structuur in beeld komt, zul je meer inspiratie opmerken uit eerdere inzendingen in de franchise. Dat door vampieren bewoonde kasteel heeft bijvoorbeeld een vergelijkbare sfeer als het met zombies gevulde herenhuis uit de eerste game, terwijl het vechten tegen de weerwolven van het dorp niet zo heel anders is dan afweren Resident Evil 4’s hooivork-zwaaiende vijanden. Op deze manier kunnen stukjes Dorp kan een welkome terugroepactie lijken naar enkele van de beste momenten van de serie. Over het geheel genomen voelt het echter als een verfrissende nieuwe richting voor een franchise die al een kwart eeuw risico’s neemt, zowel ten goede als ten kwade. Gooi in een verbluffende visuele presentatie, ongelooflijk meeslepende sfeer en een handvol momenten die een leven lang nachtmerries kunnen voeden, en Dorp is niet alleen een waardige Resident Evil binnenkomst, maar een spannende rit die de ruggengraat van elke horrorfan zou moeten prikkelen.
