Waarom Bravely Default II een flashback uit de jaren 90 is

Belangrijkste leerpunten

• Fans van oude Japanse RPG’s, vooral de vroege Final Fantasy spellen, zal veel vinden om van te houden Bravely Default II.
• Iedereen die niet een van die fans is, kan het echter moeilijk vinden om er helemaal in te komen.
• Het vechtsysteem is leuk om onder de knie te krijgen, met een uniek mechanisme waarmee je tegen betaling meerdere acties achter elkaar kunt uitvoeren.

Bravely Default II heeft een specifieke doelgroep voor ogen. Als de uitdrukking “back-to-basics Japanse RPG” je aanspreekt, is dit een gekwalificeerde aanbeveling. Als dit niet het geval is, is dit artikel een waarschuwing. Als je een kind uit de jaren 90 bent, chronologisch of bij voorkeur, die veel tijd heeft verzonken in genreklassiekers zoals Chronotrigger en Final Fantasy III, dan Bravely Default II werd voor u gemaakt als een geschenk door uw volk. Volledige openbaarmaking: dat ben ik. Ik heb mezelf net beschreven. Voor iemand anders, vooral als ze de voorkeur geven aan hun moderne fantasie met een beetje meer ironie, zou het moeilijker zijn om erin te komen. Bravely Default II drijft zwaar op nostalgie, zowel als verkoop- als instappunt. Hoeveel je ervan houdt, hangt misschien af ​​van hoeveel van die nostalgie je hebt. “Uitzoeken hoe je het Brave / Default-systeem kunt gimmicken, maakt veel levendiger BD2’s vechten, en het is de belangrijkste reden om te controleren BD2 uit.”

Kristallen, magie, monsters en zwaarden

Jij speelt BD2 als Seth, een zeeman die een schipbreuk overleeft en aanspoelt op de kust van het continent Excillant. Ongeveer 10 minuten later eindigt hij als een van de drie escortes voor Gloria, de laatste prinses van een gevallen natie, op haar reis om vier ontbrekende elementaire kristallen te herstellen. Als je denkt dat dit klinkt als een Final Fantasy spel, dat is omdat het een soort van is. Het origineel Dappere standaard begon als een gepland vervolg op a Final Fantasy spel op de Nintendo DS, maar werd uiteindelijk omgezet in een unieke franchise gericht op nieuwe spelers. Het heeft nog steeds veel van de traditionele elementen van een Final Fantasy spel, echter, in een poging om wat producer Tomoya Asano in een interview met Gamespot in 2014 noemde, “een comfortabele speelervaring” te creëren.

BD2’s verhaal en wereld, zoals de eerste BD, put uit veel van die traditionele Final Fantasy elementen tegelijk en speelt ze allemaal absoluut recht, bijna op het punt van parodie.

Alles is aanwezig, van de zoektocht om de kristallen te herstellen tot turn-based gevechten tot het handelsmerk FF karakter klassen. Je wordt zelfs een held van het licht genoemd, een titel die helemaal teruggaat naar het origineel Final Fantasy in 1987. Het voelt absoluut als toegeven, maar ik was precies in de juiste stemming voor zoiets als dit. Het is ongecompliceerd, met duidelijke schurken en echt heroïsche hoofdrolspelers. Meestal geef ik de voorkeur aan verhalen die iets minder zwart-wit zijn dan dit, maar BD2 behandelt het goed genoeg dat ik toch werd geïnvesteerd. Het is absoluut gewoon naakt escapisme, maar er is niets mis met dat. Ik ben vooral dol op hoe Seth een aardige vent is die zijn best doet, wat vreemd verfrissend aanvoelt in een genre waar iedereen al 24 jaar probeert om Cloud Strife te slim af te zijn. Hoewel de systemen niets nieuws zijn, BD2 heeft verschillende extra functies die het veel minder frustrerend maken dan de 25 jaar oude game waarop het is gebaseerd, zoals autosaves en de mogelijkheid om snel vooruit te spoelen tijdens gevechten. Het eindproduct eindigt als het platonische ideaal van de JRPG uit de jaren 90 in het algemeen, en van Final Fantasy vooral.

Niet helemaal terug naar de basis

De titel van de woordsalade van de game is een verwijzing naar de centrale monteur, die veel doet om een ​​anders standaard turn-based vechtsysteem op te fleuren. Zowel je personages als je vijanden kunnen hun gevechtsbeurt naar Default gebruiken, wat hun verdediging verhoogt en een Brave Point (BP) genereert. Bij hun volgende beurt kun je BP uitgeven om een ​​personage een tweede opeenvolgende actie te geven. Je kunt BP’s ook preventief uitgeven, in ruil voor het verliezen van een gelijk aantal beurten daarna. De push-pull van Brave/Default definieert Bravely Default II’s gevecht. Om het maximale uit uw bp’s te halen, is geduld en vooruitziendheid vereist, waardoor zelfs eenvoudige willekeurige ontmoetingen een uitdaging met een lage inzet worden.

Ik kan nu al zien dat dit een van die spellen is waarbij ik een gigantische stapel van elk item in mijn inventaris zal hebben, omdat ik nooit een van deze genezingsdrankjes of Ethers wil gebruiken, maar dat is het risico dat je loopt met iets zoals Brave Points. De truc is om je BP zo efficiënt mogelijk te gebruiken om je andere hulpbronnen te behouden of te regenereren, en het zorgt ervoor dat ik zelfs in de meest penny-ante monstergevechten blijf investeren. Uitzoeken hoe je het Brave / Default-systeem kunt gimmicken, doet veel opleven BD2’s vechten, en het is de belangrijkste reden om te controleren BD2 uit. Als je van een sterk aanpasbaar vechtsysteem met een heleboel opties houdt, BD2 heeft je meer dan gedekt, vooral omdat je gekke nieuwe banen voor je personages begint te ontgrendelen. Het leunt echter ontegensprekelijk te hard op nostalgie. Het is lasergericht om de ultieme JRPG in de jaren 90-stijl te zijn, dus als je een geschiedenis hebt met dat subgenre, Bravely Default II kan het niet helpen, maar trek je naar binnen. Het is een groot bord troostmaaltijd voor iedereen die is opgegroeid met het spelen van dergelijke games, maar het is moeilijk voor te stellen hoe aantrekkelijk het is voor iemand die deze ervaringen niet heeft.