Intermodulatievervorming is een specificatie van een versterker of voorversterker die de niet-harmonische frequenties kwantificeert die aan een ingangssignaal worden toegevoegd. Het kan ook bestaan voor andere audiocomponenten zoals luidsprekers, cd/dvd/mediaspelers, enz., en kan een van de moeilijkste muziekgerelateerde vervormingen zijn om in audiosystemen te verminderen.
Hoe intermodulatievervorming werkt
Net als bij totale harmonische vervorming, wordt intermodulatievervorming gemeten en weergegeven als een percentage van het totale uitgangssignaal. En net als bij Total Harmonic Distortion zijn lagere getallen beter voor betere prestaties. Intermodulatie Vervorming kan optreden wanneer twee of meer signalen door een niet-lineair versterkerapparaat worden gemengd. Elk van de tonen interageert met elkaar en produceert veranderde (of gemoduleerde) amplitudes. Dit resulteert in de vorming van frequenties (vaak aangeduid als “zijbanden”) die niet aanwezig zijn in het oorspronkelijke signaal. Aangezien deze zijbandfrequenties opduiken bij de som en het verschil van de originele tonen, worden ze als niet-harmonisch beschouwd en zeer ongewenst vanwege het onmuzikale karakter. Ter illustratie, stel dat instrument men een noot speelt en een grondfrequentie van 440 Hz produceert. Harmonische frequenties (gehele veelvouden van de grondtoon) voor instrument één komen voor bij 880 Hz, 1220 Hz, 1760 Hz, enzovoort. Als een versterker een niet-harmonische frequentie van 300 Hz creëert samen met de grondfrequentie van 440 Hz, wordt een derde frequentie van 740 Hz weergegeven (440 Hz + 300 Hz), en 740 Hz is geen harmonische van 440 Hz. Het wordt dus intermodulatievervorming genoemd omdat het zich tussen harmonische frequenties bevindt.
Waarom intermodulatievervorming belangrijk is
Aangezien intermodulatievervorming dissonant is (niet harmonisch), is het een zinvollere meting. En wanneer aanwezig, is het veel gemakkelijker om op het gehoor waar te nemen dan harmonische vervorming, aangezien harmonischen hoe dan ook in audiosignalen aanwezig zijn. Maar bij lagere volumeniveaus en/of bij meer eenvoudige muziek is intermodulatievervorming misschien niet zo merkbaar. Afzonderlijke tonen zijn nog steeds duidelijk hoorbaar, maar zodra het volume toeneemt tot een punt waarop niet-lineariteit optreedt in de versterker, vertroebelt of vervaagt de wijziging en ongewenste generatie van frequenties het oorspronkelijke signaal. Dit effect wordt ook versterkt bij complexere muziekgenres (bijv. orkest) waar er meer interactie is tussen alle frequenties. En het resultaat kan de creatie zijn van een ruisvloer die het geluidsdetail en de precisie effectief uitholt. In het beste geval leidt Intermodulation Distortion tot doffe, versluierde of levenloos klinkende muziek. In het slechtste geval klinkt alles hard en/of schromelijk vervormd. Echter, net als bij totale harmonische vervorming, is intermodulatievervorming meestal zo laag dat deze niet waarneembaar is. De meeste moderne versterkers zijn goed genoeg ontworpen om intermodulatievervorming vrij onbeduidend te maken. Onthoud dat uw oren de geluidskwaliteit het beste kunnen beoordelen, dus beoordeel componenten niet alleen op basis van de specificatie voor intermodulatievervorming.
